Kennen jullie dat ook? Dat je bij bijzondere dagen of gelegenheden even een kaarsje aansteekt voor iemand?
Zelf ben ik katholiek opgevoed, ging wekelijks naar de kerk en bij elk examen van een van de kinderen stak mijn moeder een kaarsje op. Het liefst bij een Mariabeeldje. Het is een mooi gebaar. Het opsteken van een kaarsje geeft vertrouwen, verspreidt warmte. Je kan het zien als een bemoediging, een gelukwens voor iemand die het op dat moment even nodig heeft. Als een moment van meditatie of om je verbonden te voelen met het goddelijke.
En ik doe het net zo. Alleen zet ik er nog wat extra 'hulptroepen' bij in. Naast het goddelijke van Maria, vind ik de rust in de Boeddha en de aanwezigheid van mijn (overleden) ouders, met name mijn vader, in het uiltje. En wat dat laatste betreft; ik heb heel sterk het gevoel dat zij er voor mijn kinderen zijn, daar waar mijn fysieke aanwezigheid als moeder, met al haar facetten, ophoudt. Ben ik op vakantie, of gewoon als ik zie dat de deur van de kerk in mijn woonplaats open staat, dan steek ik er eentje op voor die lieverds daarboven. Als een bedankje <3
Het zal zeker niet altijd tot het gewenste resultaat leiden, dat besef komt vroeg of laat toch echt. Maar wat ik met het opsteken van een kaarsje wel probeer te beïnvloeden is dat het op een of andere manier de ander sterker en bewuster maakt. En als dat lukt, dan hebben Maria, Boeddha, de uil en een klein stukje van mij, toch heel wat bereikt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten